Break-up

Hanne stuurde me vanmiddag toch weer een berichtje. Eerst leek het misschien nog goed te komen, maar uiteindelijk willen we beiden niet meer. Zij wou nog vriendschap en kijken wat eruit voort komt, maar dat hoeft voor mij niet meer. Alles of niks. En ik verwerk het einde van onze relatie liefst zonder haar. Met Nele heb ik zo ook alle contact verbroken. Een goeie ‘relatie’ met de papa van mijn kinderen onderhouden, vind ik voldoende. Die andere exen zijn er teveel aan. Maar zeg nooit ‘nooit’. 

Het was best een moeilijke dag vandaag. Ik had te grote verwachtingen van Sam, maar omdat ik zo verlang naar een knuffel, vond ik het teleurstellend dat het toch weer bij een kus op de wang bleef. Daarentegen hebben we tijdens onze middagpauze een ongelooflijk fijn gesprek gehad. Ik kan met hem over zoveel praten. Hij laat me mezelf zijn. En tijdens de werkuren kruisten onze blikken voortdurend. Maar toch voelde ik me slecht. Omdat ik wou dat hij me vastnam. Omdat ik me in zijn buurt zo’n kwetsbaar, zielig vogeltje voel dat hunkert naar wat van zijn liefde. 

Daarentegen was de sfeer op het werk ongelooflijk warm. Ik voel me zó goed daar, gedragen door alle warmte. Wat een verschil met mijn vorig team. Daar waren ze blij toen ik van locatie veranderde. Dat team was wel groter en dus was er minder persoonlijk contact. Nu heb ik een team van 8 vasten en ongeveer 8 jobstudenten (en tot voor kort 3 interimmers).

Ik heb best een goed contact met Saar, van de datingsite. Het doet me goed dat ook zij naar me luistert en ik mijn hart kan luchten over Hanne. Ik moet terug wat meer mezelf durven zijn. Degenen die me niet nemen zoals ik ben, hoef ik niet in mijn leven, toch?

Elektriciteit

In heb eigenlijk best fijne kerstdagen achter de rug. De kinderen waren 3 nachtjes bij hun papa en hoewel ik hen zeker gemist heb, deed die tijd voor mezelf me ook erg goed. Ik ben ook 2 nachtjes bij Hanne geweest en dat waren superfijne dagen. 

Ondertussen zijn we voor de zoveelste keer weer uit elkaar. Ik weet niet hoe het gaat verder verlopen met Hanne. In principe hebben we afscheid genomen (in een zeer kwade en impulsieve bui langs 2 kanten). Maar vroeg of laat horen we elkaar wellicht nog wel. Ik weet dat als zij tot inkeer komt, ik wellicht weer overstag ga. Maar misschien doet ze dat wel helemaal niet. Als ik haar mis, dan moet ik steeds weer aan woensdag denken, aan de ontelbare ruzies, aan het feit dat ik nooit echte verliefdheid heb gevoeld, dat ik zelfs als het goed gaat tussen ons me aangetrokken voel tot iemand anders, zoals Sam. En nu ook aan haar gesnauw tegenover oudste zoon A waarvan ze vindt dat het terecht was. Tegen mijn kind snauw je niet. Je wijst hem daarentegen op een respectvolle manier terecht. Je afreageren op een kind is not done. Toch niet als je achteraf geen spijt kan betuigen. Ach ja, het sop is de kool niet waard. 

Normaal gezien zou ik naar de zumba gegaan zijn vanavond, maar ik ben vroeg in bed gekropen. Ik heb nood aan tijd voor mezelf. Mijn gedachten op een rijtje zetten door te bloggen. 

Over Sam, mijn collega. Ik vertelde hier al over hem. Ik wil het even over hem hebben, met het risico promiscue bevonden te worden. 

De elektrische spanning tussen ons is te snijden. Ik word er bijna gek van. Een week geleden gaf hij me na sluiting plots een kus op mijn wang. Ik heb het gevoel dat hij wacht op een moment dat we alleen zijn. Morgenvroeg open ik om 8u samen met hem. Maar wellicht is hij al binnen als ik aantuft kom (ik ben altijd te laat, hij altijd te vroeg). Volgende week dinsdag echter sluiten we samen. Oh, wat heb ik nood aan een paar armen om me heen. Hij is zo lief. Helaas vind ik het nu al moeilijk om zijn chef te zijn. Daarstraks moest ik hem wijzen op zaken die niet goed genoeg verlopen. Gelukkig nam hij het goed aan, waardoor ik toch het gevoel had mijn rol te kunnen waarmaken. Enerzijds denk ik dat ik met vuur speel. Anderzijds zijn we allebei volwassen mensen. Bovendien ben ik weer vrijgezel. Hij niet helaas. Hij is getrouwd en heeft 2 puberzonen. 

Ik kan me ook niet voorstellen dat ik op lange termijn nog een relatie met een man zou kunnen hebben. Dat is niet mijn uitgangspunt. Waarom zou ik me er dan mee inlaten? Omdat ik graag gezien wil worden. Begeerd wil worden. Me mooi wil voelen. Me gedragen wil voelen. Door een man met een overmatig respect voor vrouwen, die me behandelt als was ik van porselein. Hij is zo lief. Dat heb ik nodig. Ik wil kwetsbaar kunnen zijn in zijn zachte armen. 

Zucht.

Jenna

30/7/2011 Jenna: Lieve schat, het forum ligt weer effe plat dus dan maar effe via deze weg. Ik vond het een heel fijne middag met jou!!! Dank je daarvoor!! Ik zie je ontzettend graag!! Xxxxxxxxxxxxxxxxxx

Ik kijk meestal vooruit. Maar soms heb ik nood aan verwerking van wat ooit gebeurde. 

Hierboven staat één van de talloze berichten die ik kreeg van Jenna. Ze is dood. Een deeltje van haar as zit in een ketting met haar vingerafdruk op. Haar ring zit rond mijn vinger. Haar geboortearmband (die ze liet vergroten) rond mijn pols. 

Waarom denk ik de laatste weken weer zoveel aan haar? 

Enerzijds is het cgg waar ik Kirsten zie, verhuisd naar het ziekenhuis van Kortenberg. Ik ben er nu 2 keer geweest. In Kortenberg heb ik Jenna verschillende keren opgezocht, zelfs met oudste zoon A. Verschillende herinneringen dus als ik daarheen ga nu.

Anderzijds voel ik me ongelooflijk eenzaam en alleen. Wellicht omdat Kerst eraan komt. Ik heb geen liefhebbende familie om mee te vieren. Ik heb zelfs geen schoonfamilie meer om tradities mee in ere te houden. En mijn lief is emotioneel onbeschikbaar. Nee, niet waar. Morgenavond gaan we opnieuw serieus babbelen. Ik wil echt moeite doen om de relatie te doen slagen, maar ik moet dan wel met mijn emoties bij haar terecht kunnen. 

Ik heb me jarenlang een outcast gevoeld. Een vreemde in deze maatschappij. Ik voelde me niet op mijn plaats. Jenna deelde dit gevoel. En daarnaast deelden we nog veel meer. Hetzelfde gevoel voor humor, een erg ruimdenkende geest, een erg vrolijke en enthousiaste kant en daarnaast een zeer emotionele en donkere kant. Wellicht idealiseer ik Jenna nu. Maar ik mis haar nu weer vreselijk. Ze begreep mij. We begrepen elkaar. Zij begreep mij nog beter dan ik haar vermoed ik. Op een gegeven moment nam ik afstand van haar. Ik wilde leven. Zij wilde dood. We vonden elkaar niet meer. Tot op het einde. Tot aan haar afscheid. Maandag 18 augustus 2014. Ik bracht de dag door met Jenna. We gingen shoppen in Jette. Ze kocht een krultang in het Kruidvat. Ze wou krullen in haar haren als ze stierf. We hielden nog een lang gesprek in mijn auto. Niets bleef onbesproken. Ze wou mij naast haar sterfbed. Ze noemde me haar lief. En ik was blij om op die manier afscheid te kunnen nemen. Het was perfect. Alles was perfect. 

Dinsdag 19 augustus 2014. Jenna zou om 11u sterven. Dus om 10u ging ik naar het UZ Jette. Haar vader en zijn vriendin waren er. Lien was er, een goeie vriendin van Jenna, haar huidige therapeut was er en haar vroegere therapeut waar ze lang verliefd op is geweest. 

De verpleegster zette krullen in haar haren. Ze droeg een lange jurk, heel wat juwelen, laarzen… Ze was prachtig. Ik nam foto’s van Jenna met iedereen apart bij haar. 

Haar moeder ontbrak. Ze wou niet komen. De psychiater echter belde haar nog om haar te overtuigen om toch te komen. Samen met haar vriend kwam ze vanuit Antwerpen naar Jette. 11u werd 14u. 

Iedereen nam apart afscheid van Jenna. Toen ik bij haar zat, gaf ze me haar geboortearmband. Haar ring wilde ze me ook geven, maar pas na haar dood. Ze wilde ermee sterven. 

Haar moeder en diens vriend kwamen aan in Jette. Ze nam ook van haar nog afscheid. En uiteindelijk was het moment aangebroken. Haar ouders en partners moesten (van Jenna) op de gang wachten. Haar huidige therapeut en vroegere therapeut moesten elk aan een kant van haar plaatsnemen aan het hoofdeinde van het bed. Lien en ikzelf zaten meer aan het voeteinde van haar bed. Allen hielden we Jenna vast. De psychiater gaf haar het drankje. Hulp bij zelfdoding heet dat. Ze dronk. Ik zei nog dat ik haar graag zie. Het duurde slechts enkele minuten voor ze wegzakte. De dokter gaf haar nog een extra spuitje en het was afgelopen. Ik geloof dat het 15.40u was. Mijn prinses was niet meer. 

Lien en ik leerden elkaar de weken/maanden erna beter kennen. We vonden troost en begrip bij elkaar. We deelden zo’n groots en intens moment tesamen door Jenna te begeleiden op haar laatste reis. 

Drie maanden later is ook Lien gestorven. 

Jenna 12/7/1987 – 19/8/2014

Lien 14/04/1985 – 20/11/2014

PMS

Gisterenmorgen ben ik heel impulsief gestopt met mijn pil. Ik neem deze ondertussen al bijna 2 jaar door, maar ik voel dat mijn lichaam nood heeft aan zuivering. 

Ik ben in het verleden geopereerd aan endometriose (woekering van baarmoederslijm buiten de baarmoeder). Ik heb last van zeer zware PMS. Ik ben dan zwaar depressief en heb zwarte gedachten. 

Dus ik ben heel bang om te stoppen met mijn pil, al is het maar 4 dagen (de gynaecoloog raadt aan om 2 keer per jaar 4 dagen te stoppen). 

Waarom vertel ik dit? Omdat ik me inderdaad weer erg depressief voel. Maar bovenstaande is dus het kader. Desondanks heb ik nood aan ventileren.

Ik heb vandaag ervaren dat ik me begon terug te trekken op het werk. En ik stel me aan. Ik zou Sam bijna gesmeekt hebben om me vast te nemen. Hij hing gans de dag rond me. Ik ben vrij zeker dat hij gevoelens voor me heeft gekregen. Tijdens de middag keken we bijna constant in elkaars ogen. Ik heb het gevoed bij hem. En dat is verkeerd. 

Ten eerste is hij zo’n lieve kerel die het niet verdient dat ik, onevenwichtig als ik momenteel ben, op zijn gevoel speel.

Ten tweede ben ik zijn chef. Machtsverhoudingen en zo. Professioneel blijven.

Waar is mijn eigenwaarde gebleven? Dit is niet wie ik wil zijn.

Ik ben me aan het opsluiten. Na de zoveelste ruzie met Hanne kan zelfs dat me momenteel niet meer schelen. Ik voel me enorm apathisch. Ik moet oppassen dat ik geen bruggen opblaas op deze manier. Neerslachtig. Klaar om mijn cocon in te kruipen en alleen nog maar te slapen. 

Zie me graag…

Ik voel me alleen en heb er niet eens een goeie verklaring voor. 

Met Hanne is één en ander uitgeklaard. Ik voelde me opgelucht dat ik het toch weer een kans heb gegeven. 

Maar daarnaast heb ik weeral een ganse week troostdromen. Voor mij zijn troostdromen nachtelijke dromen waar een bekend of onbekend persoon me vastneemt en liefde geeft. Ik voel me dan geborgen, veilig, graag gezien, begrepen. Ik heb die dromen al zo lang ik me kan herinneren. Dit keer betrof het Sam, een collega van me. Ik ben zijn chef bovendien. Hij is ergens halfweg de 40 jaar en niet bepaald aantrekkelijk, maar wel superlief. Sinds die dromen bekijk ik hem ook op het werk met andere ogen. En er is de laatste maanden iets veranderd. Hij zoekt me op, komt in mijn persoonlijke ruimte terwijl hij dat vroeger niet deed. Er hangt spanning. Ik ben daar gevoelig aan. Wellicht verklaart dat die dromen deels. 

Verder zat ik dus weeral op een datingsite toen Hanne en ik even uit elkaar waren. Ik had contact met Saar. En dat vind ik nu moeilijk af te blokken en hoewel er zelfs nog geen deftig gesprek geweest is, voel ik dat dit niet ok is owv Hanne. 

Ik kan er soms zo’n puinhoop van maken. Ik snak naar iemand bij wie ik gewoon even mezelf kan zijn. Ik zit te fel in een kramp bij Hanne en ik lijk er voor mezelf niet uit te komen. Net als in mijn dromen wil ik twee armen om me heen, begrip, liefde, iemand die voor me zorgt. Daarentegen zorg ik al gans mijn leven voor anderen. Als kind zorgde ik voor mijn moeder en dat zorgzame ben ik nooit meer kwijt geraakt. Ik moet weer even stilstaan en voor mezelf zorgen ipv enkel voor anderen. 

Het kind in mij schreeuwt om aandacht, wil huilen in Sams armen en even weer gewoon kind ipv volwassene zijn. 

Het gaat wel weer over. Maar vanavond niet meer. 

Slaapzacht. 

Rust

We zijn bijna een week later. Voor het eerst in weken/maanden word ik thuis alleen wakker op een zondag dat de kinderen niet bij me zijn. Die zondag om de 14 dagen blijf ik normaal gezien bij Hanne slapen.

Het doet me ongelooflijk veel deugd om even alleen voor mezelf te moeten zorgen. Ik ben tot 10u in bed gebleven. Wat een luxe. En daarna heb ik mijn dekbed mee verhuisd naar de living en heb me voor de tv geïnstalleerd, met een boterham. Links van me de flikkerende lichtjes van de kerstboom en rondom mij valt de sneeuw voor de ramen uit de lucht.

Ik voel me afgesloten van de buitenwereld en ik geniet ervan. Zoveel rust, zo immens veel rust en stilte… Ik voel nu pas hoe erg ik dit nodig had.

Geen gezeur aan mijn hoofd van Stan of van Hanne. Niemand die me even lastig valt.

Al stopt de rust en stilte zo dadelijk. Ik heb afgesproken om naar Hanne te gaan voor een goed gesprek. Hopelijk geraak ik bij haar door al die sneeuw. Ik ga alvast een uur op voorhand vertrekken. Ik heb haar niet meer gezien sinds vorige week zondag. Ik weet niet hoe dat gaat lopen. Ik sta open voor haar kant van het verhaal, maar ik hoop dat dat omgekeerd ook het geval is.

Crash

En toen stond plots alles op zijn kop. 

Gisteren ben ik gaan tekenen voor de scheiding. Nadien heb ik een klop gekregen die ik in de verste verte niet heb zien aankomen. Ik voel twijfel, paniek, angst… Hanne was er wederom niet voor mij (zoals na de zelfmoordpoging van Stan). Ze voelde zich zelf slecht (hormonaal) en kon er dus niet voor mij zijn, zo zei ze het zelf. Dat was de druppel. Ik heb er vanmorgen een eind aan gemaakt. Alles op een hoop dus. 

Ik kan niet beschrijven hoe slecht ik me voel, hoe erg ik me in de steek gelaten voel door Hanne. Mijn zelfvertrouwen ligt aan diggelen. Misschien was een punt zetten achter onze relatie niet mijn beste zet, al voel ik me zo kwaad en triest dat het me momenteel nog niet veel kan schelen dat ik vrij impulsief gehandeld heb. Ik had het gevoel dat ik geen andere optie had. Ik drong niet tot haar door. Ze draaide alles weer naar zichzelf toe, is altijd slachtoffer. Ik verlang zo erg naar een relatie met toewijding, voor elkaar zorgen, emoties delen. Ik voel al gans onze 7 – maanden durende relatie dat ik moet vechten om mijn vele emoties te mogen laten bestaan. Het enige waar ik nood aan had gisteren was een berichtje waarin ze zei dat ze er voor me is. Dat heb ik letterlijk zo gezegd. Ik heb het zelfs tegen haar gezegd omdat ze zich niet goed voelde. Maar ik kreeg geen respons. Ze zit in haar eigen wereldje. Ik vind haar enorm egoïstisch. En dat is ze elke maand gedurende een kleine week. Maar ze wil er niets aan veranderen (hormonaal). Ik kan haar niet graag zien als ze in dat hormonaal onverschillig en egoïstisch wezen verandert. Ze wil geen pil slikken om alles wat meer in evenwicht te brengen. Maar ik wil zo niet leven. Het gaat hier om een vierde van onze tijd tesamen. Misschien is het gewoon goed zoals het nu gelopen is. Al onze ruzies gingen steeds daarover. Nu kan ik eindelijk wat meer tot rust komen. Weg opgejaagd gevoel, weg die intense haat als ze weer het bloed van onder mijn nagels weghaalt… Maar ik ben niet graag alleen. In feite sta ik er sowieso altijd alleen voor, maar het is fijn om gedurende de dag iemand te hebben om berichtjes mee te wisselen. Zo voelde ik me in ieder geval niet alleen. 

Daarstraks zat ik alweer onmiddellijk op de datingsite voor vrouwen. Maar eigenlijk moet ik gewoon even alleen durven zijn, tijd nemen om op mijn plooi te komen, om het einde van mijn huwelijk te verwerken. 

Gelukkig heb ik mijn kinderen nog. Ze zijn het zonnetje in mijn leven. Ik doe wat ik doe voor hen. Zij zijn de reden waarom ik doorga. En momenteel ook slechts de enige reden.