Dag 5

De beslissing is genomen gisterenavond: het stopt. Wat voel ik me slecht. Ik heb deze nacht amper geslapen.

Het opzeggen van de huurovereenkomst van mijn eigen woning is de volgende stap die ik moet nemen. Iets houdt me nog tegen, alsof het misschien toch nog niet definitief is. De opzeg is nog lang, dus ik mag niet te lang wachten. In tussentijd moeten Hanne en ik nog samenwonen.

Ik heb enorm veel stress en spanning in mijn maag, weet vaak niet meer wat ik voel en zweef tussen hoop (op een nieuwe toekomst alleen) en wanhoop.

Het is een fase. Dag 5 van een fase. Ooit wordt alles weer beter.

Beslissen

Hanne en ik zijn 6 jaar samen. Momenteel staan we opnieuw op een kruispunt: samenblijven of “scheiden”.

Samenblijven is makkelijk, maar is het ook nog gezond?

Als ik denk aan een nieuwe start in mijn eigen huisje, dat ik momenteel nog verhuur, dan voelt het niet eens zo slecht. Niet meer op eitjes lopen, dichter bij hobby’s en school kinderen, dichter bij mijn werk, terug dichter bij S, de papa van mijn kinderen, terug in het huis waar ik graag woonde…

Terug mijn eigen zin doen met mijn kinderen, mezelf kunnen zijn. Maar ik weet ook: als Hanne het wil goedmaken, dan ga ik daar waarschijnlijk op in. Al is die kans 50/50 naar mijn gevoel. We worden het allebei moe denk ik, het vechten voor onze relatie.

Het ene moment voel ik me goed en enthousiast over een mogelijke nieuwe toekomst, het andere moment doet het bergen pijn.

Een nieuw-samengesteld gezin: ik zou er niet meer aan opnieuw aan beginnen denk ik. Ik ben met Hanne begonnen uit eenzaamheid, als ik eerlijk ben, omdat ik niet alleen kon zijn. Ik had beter eerst voldoende tijd voor mezelf genomen. Vijgen na Pasen.

Voor de kinderen zou het het ergst zijn. Opnieuw verhuizen, al is het wel naar een huis dat ze nog van vroeger kennen, afscheid nemen van hun stiefmoeder, stiefbroer en stiefzus.

Tijd zal het zeggen…