Luisteren (naar mezelf)

Na mijn laatste berichten hier heb ik alles bewust even laten zakken. Ik wou en wil Catharina nog steeds een berichtje via fb sturen, maar wist niet goed wat ik hiermee nu precies wou bereiken. 

1. Ze heeft een lief.

2. Ik heb een lief.

3. Het verleden moet je kunnen loslaten.

Deze volgorde klopt eigenlijk al niet. Op de eerste plaats zou moeten staan dat ík een lief heb. Maar als ik me te hard laat gaan in mijn gedachten en dromen dan zou ik alles blijkbaar laten wijken voor Catharina. Verontrustend vind ik. Want dat is de Lisse zoals ze in het verleden zou reageren, maar die persoon ben ik toch niet meer? 

Bovendien gaat het de laatste tijd (hout vasthouden) eigenlijk heel goed tussen Hanne en mij. 

Ik heb nog iets te doen in mijn persoonlijke evolutie. Ergens geloof ik er toch in dat ik nog iets af te sluiten heb. 

Parentificatie in mijn jeugd heeft er vanaf mijn 14 voor gezorgd dat ik die obsessionele verlangens voor bepaalde vrouwen kreeg. Lize negeert mijn vraag om iets af te kunnen sluiten. Misschien wil Catharina wél op mijn verzoek ingaan? Maar dan moet ik mijn vraag aan haar wel duidelijk omlijnd in mijn hoofd houden als ik haar contacteer. Alleen ben ik heel bang dat ik haar wegjaag als ik de waarheid vertel: dat ik tot over mijn oren verliefd was op haar, haar op een voetstuk plaatste, mijn hele leven in teken van haar stond gedurende enkele maanden (en zoals dat bij Lize minstens 7 jaar geduurd heeft) en haar zou willen smeken om me een beetje graag te zien. 

Weet je, Lize was altijd heel onbereikbaar, wat mijn adoratie voor haar alleen maar aanwakkerde. Ze was een vlucht uit de realiteit. Ik was geobsedeerd, stalkte haar. 

Ik heb dit ooit aan Catharina verteld (in ‘het gesprek‘). Catharina zei daarentegen dat ik haar geen angst aanjaagde door dat te vertellen. Maar een weinig later liep alles spaak door haar vertrek bij de firma. Dat was enerzijds goed, want ik kon niet meer functioneren door haar aanwezigheid en dat ging zeer ver. Anderzijds heb ik wel het gevoel gehad dat ze me veel zou kunnen leren over mezelf. Al woog dat op dat moment niet op tegen de negatieve gevolgen die ze had op mijn functioneren. Ondertussen sta ik op emotioneel vlak toch weer een stuk verder dan toen. Misschien ben ik er nu meer klaar voor?

Misschien ben ik echt op zoek naar een manier om in het reine te komen met mijn verleden. Misschien is Lize daarvoor niet de juiste persoon? Misschien gebeurt daarom dit ‘ding’ in mijn hoofd wat betreft Catho. Misschien heeft zij antwoorden? Veel vragen. Geen antwoorden.

Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik wil luisteren naar wat ík nodig heb. En dat zoek ik nu uit.