Woelige wateren

Even een update.

Ik heb Catharina nog steeds niets gestuurd. Ik ging er te fel in op. Dat deed ik in het verleden ook en is verre van gezond voor mij. Ik heb er dus bewust voor gekozen om het hele gebeuren even te laten zakken en pas iets te sturen als ik me stabiel genoeg voel en als ik goed weet met welke redenen ik het doe. Zij heeft een vriendin en ik heb een vriendin. Moeilijkheden daarrond zijn dus absoluut te vermijden. 

Verder staat alles een beetje onder hoogspanning met Stan. Maandag is -eindelijk – de ondertekening van de akte van echtscheiding in onderlinge toestemming en ik ben er nog steeds niet van overtuigd dat er niets meer gaat tussenkomen. Vorige week woensdag is de politie nog moeten komen bemiddelen bij de laatste verdeling van goederen in mijn (vroeger: ons) huis.  

Het doet me wel iets hoor. 14 jaar waarvan 10 jaar getrouwd wordt van de kaart geveegd met een simpele handtekening. Ik heb voor alle zekerheid maandag gans de dag verlof genomen. Ik weet niet hoe ik me achteraf ga voelen. 

We hebben het goed gehad samen, tot aan zijn eerste burn-out, zo’n 4 jaar geleden. Maar Stan kan nog steeds niet op eigen benen staan. Sinds deze week is hij niet meer in opname (sinds augustus), maar gaat in dagtherapie. Hij blijft bij zijn ouders wonen, wat ook een vrij giftige omgeving is voor hemzelf en de kinderen, zoals hij zelf ook zegt. Vandaag stelde Stan zelf voor om de huidige regeling rond de kinderen nog aan te houden voor enige tijd. De jongens zijn sinds kort 1 nacht per week bij hun papa. De ene week van vrijdagavond tot zaterdagavond. De andere week van zaterdagmorgen tot zondagavond. Aangezien ik elke zaterdag werk, heb ik slechts 1 dag (zondag) elke 14 dagen voor mezelf. Dit is soms wel zwaar. Al prijs ik me ook heel gelukkig dat ik mijn kinderen zoveel bij me heb. 

In de EOT staat dat we voor co-ouderschap kiezen. In praktijk is dit dus niet het geval. Maar ik ben blij dat Stan na al die jaren eindelijk zichzelf voorop stelt ipv die 50% tijd met de jongens te benutten owv zijn eergevoel. Toen we nog samen waren, zorgde ik ook voornamelijk alleen voor hen. Hij ging constant werken tot hij opgebrand maanden/jaren noodgedwongen thuis zat en ook nergens energie voor had. 

Soms heb ik het gevoel alsof ik altijd heb geweten dat ik er ooit alleen voor zou staan. Tijdens ons huwelijk had ik altijd graag de touwtjes stevig in handen, voor-in-het-geval-dat. Mijn jeugd heeft me die houding eigenlijk ook aangeleerd. Ik kon alleen op mezelf terugvallen, niet op mijn ouders. Tot op de dag van vandaag vraag ik niet graag hulp en doe ik graag alles alleen. Afhankelijk zijn van anderen geeft me een ongemakkelijk gevoel. Ik wantrouw anderen makkelijk. Al probeer ik er aan te werken en is het al veel verbeterd tov enkele jaren geleden. 

Als tegenreactie hierop stelde ik me overdreven afhankelijk en aanhankelijk op naar bepaalde onbereikbare vrouwen. Maar ook daar ben ik me van bewust geworden. Vandaar ook dat ik het onderwerp ‘Catharina’ bewust even laat zakken. Ik wil niet opnieuw in ongezonde patronen vallen van weleer. 

Stan zei me daarstraks nog dat mensen in zijn omgeving bang zijn dat ik de kinderen van hem ga afnemen omdat hij zo open is tegen mij over zijn mentale gezondheid. Ik vroeg of hij daar ook bang voor was. Zijn antwoord was: nee, niet meer. Ik heb weinig tot geen vooroordelen over mensen in een psychiatrische instelling. Ik heb het zelf jarenlang ontzettend zwaar gehad. Ik heb zowat tot mijn 30 jaar alle dagen met doodgaan in mijn hoofd gezeten, enkel om de dag te kunnen doorkomen. Ik word nog elke dag beter en sterker. Ik ben nog steeds in therapie bij Kirsten, waar ik nu al 13 jaar ga. Afgelopen week zei ze me nog dat ze zo fier is op wat ik allemaal al bereikt heb. Als zij dat zegt, dan betekent dat enorm veel voor me! 

Maar ik heb dus weinig tot geen vooroordelen. Dit is ook wel dankzij Jenna, mijn vriendin die euthanasie kreeg op basis van ondraaglijk psychisch lijden. Ik heb haar jarenlang bezocht in verschillende instellingen die ik niet meer op één hand kan tellen. De psyche is zo’n complexe materie. Ik ben Jenna gevolgd tot aan haar sterfbed. Ik heb haar zien sterven. Tot op vandaag is dat het meest ingrijpende wat ik ooit gezien heb: van een goedlachse, fysisch gezonde meid naar iemand die in nauwelijks 5 minuten tijd gestorven is nadat ze dat gifdrankje gedronken had. 

Ik ben niet bang voor de psychiatrie. Het is zo jammer dat er een stigma op kleeft. Ik vertrouw Stan nog steeds met de kinderen. Hij heeft het beste met hen voor. Hij zal misschien over zijn grenzen gaan, maar de kinderen zullen er die ene dag per week niet al teveel van merken. Structuur in hun eten etc krijgen ze mee van hun grootouders. Stan kan zich focussen op de kinderen zonder alle andere huishoudelijke beslommeringen erbij te moeten nemen. Dat stelt me wel gerust. En ik ben ook blij dat hij beseft dat 50/50 nog teveel is voor hem momenteel. Zo zal ik er gaandeweg hopelijk ook weer op kunnen vertrouwen dat hij alle beslissingen weloverwogen neemt met het welzijn van hemzelf en de kinderen in zijn achterhoofd. 

2017: het bewogen jaar van mijn echtscheiding en mijn coming-out. 

Ik hoop dat ik in 2018 in rustiger vaarwater terecht kom.