Rust

We zijn bijna een week later. Voor het eerst in weken/maanden word ik thuis alleen wakker op een zondag dat de kinderen niet bij me zijn. Die zondag om de 14 dagen blijf ik normaal gezien bij Hanne slapen.

Het doet me ongelooflijk veel deugd om even alleen voor mezelf te moeten zorgen. Ik ben tot 10u in bed gebleven. Wat een luxe. En daarna heb ik mijn dekbed mee verhuisd naar de living en heb me voor de tv geïnstalleerd, met een boterham. Links van me de flikkerende lichtjes van de kerstboom en rondom mij valt de sneeuw voor de ramen uit de lucht.

Ik voel me afgesloten van de buitenwereld en ik geniet ervan. Zoveel rust, zo immens veel rust en stilte… Ik voel nu pas hoe erg ik dit nodig had.

Geen gezeur aan mijn hoofd van Stan of van Hanne. Niemand die me even lastig valt.

Al stopt de rust en stilte zo dadelijk. Ik heb afgesproken om naar Hanne te gaan voor een goed gesprek. Hopelijk geraak ik bij haar door al die sneeuw. Ik ga alvast een uur op voorhand vertrekken. Ik heb haar niet meer gezien sinds vorige week zondag. Ik weet niet hoe dat gaat lopen. Ik sta open voor haar kant van het verhaal, maar ik hoop dat dat omgekeerd ook het geval is.