Crash

En toen stond plots alles op zijn kop. 

Gisteren ben ik gaan tekenen voor de scheiding. Nadien heb ik een klop gekregen die ik in de verste verte niet heb zien aankomen. Ik voel twijfel, paniek, angst… Hanne was er wederom niet voor mij (zoals na de zelfmoordpoging van Stan). Ze voelde zich zelf slecht (hormonaal) en kon er dus niet voor mij zijn, zo zei ze het zelf. Dat was de druppel. Ik heb er vanmorgen een eind aan gemaakt. Alles op een hoop dus. 

Ik kan niet beschrijven hoe slecht ik me voel, hoe erg ik me in de steek gelaten voel door Hanne. Mijn zelfvertrouwen ligt aan diggelen. Misschien was een punt zetten achter onze relatie niet mijn beste zet, al voel ik me zo kwaad en triest dat het me momenteel nog niet veel kan schelen dat ik vrij impulsief gehandeld heb. Ik had het gevoel dat ik geen andere optie had. Ik drong niet tot haar door. Ze draaide alles weer naar zichzelf toe, is altijd slachtoffer. Ik verlang zo erg naar een relatie met toewijding, voor elkaar zorgen, emoties delen. Ik voel al gans onze 7 – maanden durende relatie dat ik moet vechten om mijn vele emoties te mogen laten bestaan. Het enige waar ik nood aan had gisteren was een berichtje waarin ze zei dat ze er voor me is. Dat heb ik letterlijk zo gezegd. Ik heb het zelfs tegen haar gezegd omdat ze zich niet goed voelde. Maar ik kreeg geen respons. Ze zit in haar eigen wereldje. Ik vind haar enorm egoïstisch. En dat is ze elke maand gedurende een kleine week. Maar ze wil er niets aan veranderen (hormonaal). Ik kan haar niet graag zien als ze in dat hormonaal onverschillig en egoïstisch wezen verandert. Ze wil geen pil slikken om alles wat meer in evenwicht te brengen. Maar ik wil zo niet leven. Het gaat hier om een vierde van onze tijd tesamen. Misschien is het gewoon goed zoals het nu gelopen is. Al onze ruzies gingen steeds daarover. Nu kan ik eindelijk wat meer tot rust komen. Weg opgejaagd gevoel, weg die intense haat als ze weer het bloed van onder mijn nagels weghaalt… Maar ik ben niet graag alleen. In feite sta ik er sowieso altijd alleen voor, maar het is fijn om gedurende de dag iemand te hebben om berichtjes mee te wisselen. Zo voelde ik me in ieder geval niet alleen. 

Daarstraks zat ik alweer onmiddellijk op de datingsite voor vrouwen. Maar eigenlijk moet ik gewoon even alleen durven zijn, tijd nemen om op mijn plooi te komen, om het einde van mijn huwelijk te verwerken. 

Gelukkig heb ik mijn kinderen nog. Ze zijn het zonnetje in mijn leven. Ik doe wat ik doe voor hen. Zij zijn de reden waarom ik doorga. En momenteel ook slechts de enige reden.