Hanne stuurde me vanmiddag toch weer een berichtje. Eerst leek het misschien nog goed te komen, maar uiteindelijk willen we beiden niet meer. Zij wou nog vriendschap en kijken wat eruit voort komt, maar dat hoeft voor mij niet meer. Alles of niks. En ik verwerk het einde van onze relatie liefst zonder haar. Met Nele heb ik zo ook alle contact verbroken. Een goeie ‘relatie’ met de papa van mijn kinderen onderhouden, vind ik voldoende. Die andere exen zijn er teveel aan. Maar zeg nooit ‘nooit’.
Het was best een moeilijke dag vandaag. Ik had te grote verwachtingen van Sam, maar omdat ik zo verlang naar een knuffel, vond ik het teleurstellend dat het toch weer bij een kus op de wang bleef. Daarentegen hebben we tijdens onze middagpauze een ongelooflijk fijn gesprek gehad. Ik kan met hem over zoveel praten. Hij laat me mezelf zijn. En tijdens de werkuren kruisten onze blikken voortdurend. Maar toch voelde ik me slecht. Omdat ik wou dat hij me vastnam. Omdat ik me in zijn buurt zo’n kwetsbaar, zielig vogeltje voel dat hunkert naar wat van zijn liefde.
Daarentegen was de sfeer op het werk ongelooflijk warm. Ik voel me zó goed daar, gedragen door alle warmte. Wat een verschil met mijn vorig team. Daar waren ze blij toen ik van locatie veranderde. Dat team was wel groter en dus was er minder persoonlijk contact. Nu heb ik een team van 8 vasten en ongeveer 8 jobstudenten (en tot voor kort 3 interimmers).
Ik heb best een goed contact met Saar, van de datingsite. Het doet me goed dat ook zij naar me luistert en ik mijn hart kan luchten over Hanne. Ik moet terug wat meer mezelf durven zijn. Degenen die me niet nemen zoals ik ben, hoef ik niet in mijn leven, toch?