Break-up

Hanne stuurde me vanmiddag toch weer een berichtje. Eerst leek het misschien nog goed te komen, maar uiteindelijk willen we beiden niet meer. Zij wou nog vriendschap en kijken wat eruit voort komt, maar dat hoeft voor mij niet meer. Alles of niks. En ik verwerk het einde van onze relatie liefst zonder haar. Met Nele heb ik zo ook alle contact verbroken. Een goeie ‘relatie’ met de papa van mijn kinderen onderhouden, vind ik voldoende. Die andere exen zijn er teveel aan. Maar zeg nooit ‘nooit’. 

Het was best een moeilijke dag vandaag. Ik had te grote verwachtingen van Sam, maar omdat ik zo verlang naar een knuffel, vond ik het teleurstellend dat het toch weer bij een kus op de wang bleef. Daarentegen hebben we tijdens onze middagpauze een ongelooflijk fijn gesprek gehad. Ik kan met hem over zoveel praten. Hij laat me mezelf zijn. En tijdens de werkuren kruisten onze blikken voortdurend. Maar toch voelde ik me slecht. Omdat ik wou dat hij me vastnam. Omdat ik me in zijn buurt zo’n kwetsbaar, zielig vogeltje voel dat hunkert naar wat van zijn liefde. 

Daarentegen was de sfeer op het werk ongelooflijk warm. Ik voel me zó goed daar, gedragen door alle warmte. Wat een verschil met mijn vorig team. Daar waren ze blij toen ik van locatie veranderde. Dat team was wel groter en dus was er minder persoonlijk contact. Nu heb ik een team van 8 vasten en ongeveer 8 jobstudenten (en tot voor kort 3 interimmers).

Ik heb best een goed contact met Saar, van de datingsite. Het doet me goed dat ook zij naar me luistert en ik mijn hart kan luchten over Hanne. Ik moet terug wat meer mezelf durven zijn. Degenen die me niet nemen zoals ik ben, hoef ik niet in mijn leven, toch?

Zie me graag…

Ik voel me alleen en heb er niet eens een goeie verklaring voor. 

Met Hanne is één en ander uitgeklaard. Ik voelde me opgelucht dat ik het toch weer een kans heb gegeven. 

Maar daarnaast heb ik weeral een ganse week troostdromen. Voor mij zijn troostdromen nachtelijke dromen waar een bekend of onbekend persoon me vastneemt en liefde geeft. Ik voel me dan geborgen, veilig, graag gezien, begrepen. Ik heb die dromen al zo lang ik me kan herinneren. Dit keer betrof het Sam, een collega van me. Ik ben zijn chef bovendien. Hij is ergens halfweg de 40 jaar en niet bepaald aantrekkelijk, maar wel superlief. Sinds die dromen bekijk ik hem ook op het werk met andere ogen. En er is de laatste maanden iets veranderd. Hij zoekt me op, komt in mijn persoonlijke ruimte terwijl hij dat vroeger niet deed. Er hangt spanning. Ik ben daar gevoelig aan. Wellicht verklaart dat die dromen deels. 

Verder zat ik dus weeral op een datingsite toen Hanne en ik even uit elkaar waren. Ik had contact met Saar. En dat vind ik nu moeilijk af te blokken en hoewel er zelfs nog geen deftig gesprek geweest is, voel ik dat dit niet ok is owv Hanne. 

Ik kan er soms zo’n puinhoop van maken. Ik snak naar iemand bij wie ik gewoon even mezelf kan zijn. Ik zit te fel in een kramp bij Hanne en ik lijk er voor mezelf niet uit te komen. Net als in mijn dromen wil ik twee armen om me heen, begrip, liefde, iemand die voor me zorgt. Daarentegen zorg ik al gans mijn leven voor anderen. Als kind zorgde ik voor mijn moeder en dat zorgzame ben ik nooit meer kwijt geraakt. Ik moet weer even stilstaan en voor mezelf zorgen ipv enkel voor anderen. 

Het kind in mij schreeuwt om aandacht, wil huilen in Sams armen en even weer gewoon kind ipv volwassene zijn. 

Het gaat wel weer over. Maar vanavond niet meer. 

Slaapzacht.