Ik voel me alleen en heb er niet eens een goeie verklaring voor.
Met Hanne is één en ander uitgeklaard. Ik voelde me opgelucht dat ik het toch weer een kans heb gegeven.
Maar daarnaast heb ik weeral een ganse week troostdromen. Voor mij zijn troostdromen nachtelijke dromen waar een bekend of onbekend persoon me vastneemt en liefde geeft. Ik voel me dan geborgen, veilig, graag gezien, begrepen. Ik heb die dromen al zo lang ik me kan herinneren. Dit keer betrof het Sam, een collega van me. Ik ben zijn chef bovendien. Hij is ergens halfweg de 40 jaar en niet bepaald aantrekkelijk, maar wel superlief. Sinds die dromen bekijk ik hem ook op het werk met andere ogen. En er is de laatste maanden iets veranderd. Hij zoekt me op, komt in mijn persoonlijke ruimte terwijl hij dat vroeger niet deed. Er hangt spanning. Ik ben daar gevoelig aan. Wellicht verklaart dat die dromen deels.
Verder zat ik dus weeral op een datingsite toen Hanne en ik even uit elkaar waren. Ik had contact met Saar. En dat vind ik nu moeilijk af te blokken en hoewel er zelfs nog geen deftig gesprek geweest is, voel ik dat dit niet ok is owv Hanne.
Ik kan er soms zo’n puinhoop van maken. Ik snak naar iemand bij wie ik gewoon even mezelf kan zijn. Ik zit te fel in een kramp bij Hanne en ik lijk er voor mezelf niet uit te komen. Net als in mijn dromen wil ik twee armen om me heen, begrip, liefde, iemand die voor me zorgt. Daarentegen zorg ik al gans mijn leven voor anderen. Als kind zorgde ik voor mijn moeder en dat zorgzame ben ik nooit meer kwijt geraakt. Ik moet weer even stilstaan en voor mezelf zorgen ipv enkel voor anderen.
Het kind in mij schreeuwt om aandacht, wil huilen in Sams armen en even weer gewoon kind ipv volwassene zijn.
Het gaat wel weer over. Maar vanavond niet meer.
Slaapzacht.
Zonovergoten 