De communie

Het was heel mooi en ontroerend. Op het einde mocht A nog iets zeggen met de micro: Mama en papa, jullie zijn echt schatten van ouders.

En iedereen rond ons (van de andere ouders) keek en iemand zei: waaw, dat is speciaal voor jou!
Amai, de tranen stonden in mijn ogen. Daarna mochten alle kinderen een roos aan hun ouders geven.
Achteraf zijn Stan, de kinderen en ikzelf nog iets gaan eten. A wou Quick. Het was geen zicht met onze chicste kleren aan, maar soit.

Ik heb me wel heel slecht gevoeld vandaag. Vanmorgen had ik heel zwarte gedachten, enkel door de stress. Tijdens de misviering had ik het moeilijk owv Lieve en erna samen met Stan had ik het gevoel terug in mijn huwelijk te zitten.

Ik was blij om weer thuis te zijn. Ook toen zag ik alles vreselijk zwart. Uit pure wanhoop heb ik Lieve een What’s App gestuurd met de luchtige boodschap dat ik de misviering heel mooi vond en dat ze dat knap gedaan hebben. Een minuut later las ze mijn bericht al en daarna hoorde ik zo’n 4u niets meer voor ze reageerde. Niet abnormaal, niet erg, maar een drama voor dit steeds meer onzekere zieltje. En toen antwoordde ze en zelfs vrij uitgebreid. Er viel een gigantische last van me af.

Nu voel ik me uitgeput. Die afhankelijkheid die ik heb naar haar toe is energievretend. Er moet iets mee gebeuren, want dit is niet vol te houden. Ik voel me een mentaal wrak. Als ik morgen zou moeten werken, dan was ik voor de derde keer in enkele weken gecrasht. Nu gaan we morgen naar de Efteling. Ook dit voelt aan als teveel voor mij.

Ik wil rust in mijn hoofd. Misschien, na morgen?

Ik heb ganse albums van Stef Bos en andere kleinkunst gedownload. Jeugdsentiment. Ik kende als kind alle cd’s uit mijn hoofd omdat mijn mama ze grijs draaide. Ik weet niet waarom ik hier de laatste dagen mijn rust weer in vind. Het kind in mij zit erg aan de oppervlakte en is doodongelukkig.

Kwetsbaarheid en warmte

Gisteren heb ik mijn hart zowat uitgestort in een email naar Lieve. Eigenlijk was het een beetje op aanraden van Hanne. Ik probeer haar (Hanne) nu zoveel mogelijk deelgenoot te maken van wat er in me omgaat. Verbazend hoe begripvol ze is, maar ik ben er zeer dankbaar voor.

Ik had gehoopt op een reactie van Lieve vandaag, maar helaas. Uiteraard bezorgt me dat opnieuw een slecht gevoel. Langs de andere kant heb ik er ook geen spijt van. Als ze dergelijke kwetsbare email niet kan plaatsen, dan weet ik dat liever nu dan over een paar maanden als ik me nog meer aan haar ben gaan hechten. Morgen zie ik haar weer als ik de kinderen ophaal van school. Ik hoop maar dat ze me dan niet negeert. Maar zowel mensen hier als Ina zeggen regelmatig dat ik Lieve wat krediet moet geven, dus ik ga ervanuit dat het wel in orde komt… Met een klein bang hartje…

Ik besef best wel dat ik liefde zoek bij Lieve die ik nooit van een mamafiguur heb gekregen. Ik ben dan ook heel bang dat haar zorgzaamheid een illusie zal blijken en ik tot de conclusie kom dat ik er weer alleen voor sta.

Deze namiddag ben ik met de jongens naar een binnenspeeltuin geweest, samen met nog wat vriendjes en hun mama’s. We waren met drie (de mama’s). Het deed me goed om mijn zorgen rond de communie van A te kunnen vertellen. Eigenlijk waren beide andere mama’s ook toe aan een goeie babbel. Eén van hen is ook alleenstaande mama en herkent mijn eenzaamheid heel goed. De andere zit over haar grenzen door haar jongste dochter van 3 maanden oud die lijdt aan een erge vorm van reflux. Deze namiddag deed ons alle drie deugd. Onze kinderen hebben we nauwelijks gezien. Die hadden plezier met elkaar.

Vanavond dan kreeg ik de foto’s doorgestuurd van de (gratis) fotoreportage die Stan en ik van onze kinderen hebben laten maken. Fotografe in kwestie, Erin, was samen met haar man, Daniël, vroeger (15 tot 20 jaar geleden) de werkgever van Stan. Nu zijn ze vrienden. Ik vond het vooral heel fijn om te ervaren dat ook ik nog steeds even welkom ben bij hen thuis. Na de fotoreportage nodigden Erin en Daniël ons beiden nog uit voor een hapje en drankje. Dat sloegen we niet af.

Stan had hen blijkbaar niet verteld dat ik nu een vaste vriendin heb. Erin zei dat ze ons steeds zo’n mooi koppel had gevonden en af en toe nog een schietgebedje doet dat we terug zouden samen komen. Dat was wel wat ongemakkelijk. Maar over gans de lijn was ze even lief en begripvol als altijd. Ik ben heel gevoelig voor mensen die me het gevoel geven dat ik ertoe doe. Al hun warmte laadde me op.

Vanavond stuurde Erin de foto’s dus door en ik heb van enkele foto’s van A onmiddellijk communiekaartjes laten maken. Verder heb ik een canvas besteld van een foto van beide jongens. Ik stuurde Erin zelf nog foto’s door die ik gemaakt had van haar toen ze de jongens aan het fotograferen was. Ze was er super blij mee. En ik was blij dat ik wat warmte kon teruggeven. Wat hou ik van de sfeer die sommige mensen meebrengen. Ik zou haar zo willen vastnemen.

Vallen en opstaan

Ik ben aan het afglijden. Sinds enkele dagen heb ik weer last van paniekaanvallen. Gisteren heb ik bijna heel de dag gehuild. Stan is (tegen een vriendenprijsje) komen bijsnoeien in de tuin. Ik heb mijn zonnebril opgezet zodat mijn rode ogen verborgen waren, heb hem gevraagd of hij iets wou drinken en we zijn in de tuin gaan zitten om bij te praten. Ik ben zelfs in zijn bijzijn beginnen janken. Onze relatie is eigenlijk terug zoals die was vóór we in 2003 een relatie begonnen: vriendschappelijk. Ik kon toen ook al heel goed met hem praten. Ik vertelde hem dat ik het er moeilijk mee heb dat mijn vader en zus niet komen naar de communie van oudste zoon A, dat ik me erg alleen voel, zonder familie. En ik zei dat ik erover nadacht om de feestjes met familie af te schaffen omdat ik het me erg aantrek als ze niet komen sinds de scheiding. Anders was Stan zijn familie er nog om voor drukte te zorgen. Nu is er enkel Hanne en Ina met de kinderen. Ik heb enorm veel last van schaamte over mijn situatie de laatste tijd. Ik voel me vreselijk alleen. En ik voel me schuldig omdat ik mijn jongens geen grote familie kan geven. Stan opperde dat het misschien toch beter is om de banden niet helemaal te verbreken. Nee, wellicht niet. Ik heb altijd de deur op een kier gehouden, hoe moeilijk het soms ook was.

Kirsten zou zeggen dat ik weer veel te streng ben voor mezelf. Ik heb enorm veel last van mijn eigen perfectionisme, of liever, van mijn nood om goedgekeurd te worden door anderen. Relativeren lukt nog nauwelijks. Te laat komen op afspraak zondag met Hanne was vreselijk. Ze hecht veel belang aan op tijd komen en ik jaag me voortdurend op om te voldoen aan haar verlangens tot ik volledig in kramp schiet en mezelf teleurstel omdat ik het weer niet haal. Gevolg is een allesoverheersend gevoel van falen en schuld. Verder haal ik in mijn hoofd dat mijn familie (en dus ik inbegrepen) niet belangrijk genoeg zijn voor Hanne.

Maandag na school zou ik normaal wat napraten met Lieve, maar heb haar handig kunnen ontwijken. Ik kon niets meer verdragen, voelde me volledig overprikkeld. Als ik bij Lieve ook nog het gevoel zou krijgen dat ik niet voldoe, dan weet ik niet hoe het was afgelopen. Ik ben sowieso gecrasht ’s avonds.

Ina raadt me al een week aan om naar de dokter te gaan. Gisterenavond laat toen ik zelfs naar de zelfmoordlijn surfte voor tips om mijn zwarte gedachten aan te pakken, heb ik mezelf gedwongen om een afspraak te maken. Vanmorgen ben ik dan bij mijn huisdokter geweest. Hij was heel nuchter (en oplossingsgericht, maar daar kon ik gelukkig doorkijken). Op zijn gekende manier was hij heel begripvol en dat deed zoveel deugd. Hij zei ook enkele zaken die me goed deden:

dat kinderen de dag van vandaag tegen alle ‘leed’ beschermd moeten worden en ‘verwend’ worden, terwijl ze dan later als ze groot zijn vaak geen weerstand hebben tegen het echte leven en ongelukkig worden. Dat alles niet op wieltjes hoeft te lopen, dat ze wel tegen een stootje kunnen, dat ze daar sterker van worden, dat het leven ook letterlijk geen ‘groot feest’ is en dat een dagje Efteling met enkele mensen zelfs leuker kan zijn dan een groot feest. En de dokter zei ook nog dat hij zich uit zijn jeugd niet de armoede herinnerde (blijkbaar waren ze met 7 en sliepen met 3 op een kamer), maar wel de warmte binnen het gezin.

Ik weet dat dat waar is. Ik heb dat ook zelf ondervonden op een andere manier dan (op volwassen leeftijd me afzetten tegen ons mama owv de manier waarop ze met me omging, terwijl je als kind steeds op zoek blijft gaan naar haar liefde).

En mijn meter zaliger heb ik altijd ontzettend graag gezien owv haar warmte. Ze had evenwel geen geld voor haar 20 kleinkinderen, maar dat vond ik nooit erg. Mijn andere grootmoeder kocht liefde met kado’s daarentegen (zoals mijn vader ook doet), maar dat weegt gewoon niet op tegen een warme arm om je heen en écht graag gezien worden met al mijn gebreken en imperfecties. Mijn meter heeft me altijd zonder veel woorden het gevoel gegeven dat ik belangrijk was voor haar. Ze was één van de mooiste, warmste en liefste vrouwen die ik ooit gekend heb. Mijn moeder daarentegen deed dan uitspraken over haar (haar eigen moeder) tegen mij, zoals bijvoorbeeld dat ze het niet erg zou vinden als ze zou dood gaan. Dat ze dat vond, was haar keuze, maar je hoeft je kinderen daar niet mee te belasten.

Verder zei de dokter dat ik moet aanvaarden dat ik niet perfect ben (of daar kwam het op neer) en dat het ok is zoals het leven loopt. Dat ik er niet aan kan doen dat ik de jeugd had die ik had, dat ik er niet aan kan doen dat Stan ziek werd, dat ik er niet aan kan doen dat ik misschien een gen geërfd heb van mijn moeder wat me gevoelig maakt voor bepaalde zaken, dat A misschien ook erfelijk belast is, maar dat dat ook niet mijn schuld is en ook niet die van Stan. Dat ik gewoon ongelooflijk hard mijn best doe en dat dat voldoende is. Dat het niet verkeerd is dat ik het opnieuw moeilijk heb, dat het ok is en dat ik er in het verleden doorgeraakt ben en er nu ook weer door zal geraken.

Dat zei Ina ook al enkele keren laatste weken: dat het voor mij zo nu niet voelt, maar dat ik hier ook weer doorkom.

En zelfs Lieve zei me in haar What’s App dat A en L wel tegen een stootje kunnen, dat me schuldig voelen over bijvoorbeeld lange werkdagen onnodig is. Allemaal zaken die ik rationeel gezien wel besef, maar niet meer kan voelen als mijn zelfvertrouwen zoek is en mijn eigenwaarde weer afhangt van anderen ipv van mezelf.

Ik word eigenlijk enorm goed omringd. Ook vriendin Eefje stuurde me gisterenavond toevallig een bericht om te vragen hoe het met me gaat. En toen ik zei dat het voor geen meter ging, vroeg ze dadelijk of we konden afspreken. Zij zegt ook regelmatig hoe fier ze op me is en hoe sterk ze me vindt. En dat ze niet zou kunnen wat ik kan. Zij en Ina staan al respectievelijk 25 en 22 jaar aan mijn zij. Ik ben zo dankbaar voor alle steun, hulp en begrip. Ik heb de meeste geweldige vrienden die ik me maar kon wensen. En daarnaast heb ik 2 prachtige kinderen, een lief die zo ongelooflijk vecht voor mij, een ex-man die voor me door het vuur gaat, iemand als Lieve die door me kijkt en die me zoveel vertrouwen geeft…

Ja, ik kom hier wel weer door. Ik moet weer beginnen praten. Toegeven dat het kl*te gaat om me weer beter te kunnen voelen. Niet oppotten, geen schuldgevoelens, geen schaamte, gewoon aanvaarden: ik voel me rotslecht en dat is ok. Ik ben een vechter, ik hou teveel van al die lieve mensen rond mij, van het leven én van mezelf om op te geven.

Dit is de eerste stap naar beterschap.

Vrijheid, relatietijd

Ik ben dus donderdag toch nog naar Hanne gereden. Het was een beetje moeilijk aanvankelijk, maar we hebben toch nog redelijk goed kunnen praten. Vervolgens ben ik dus ook blijven slapen. De dag erna voelde ik me nog wat beter en ook tussen Hanne en mij ging het goed. We hebben de ganse dag geluierd. Zalig was dat 😊.

Vrijdagavond ging ik naar de Zumba met vriendin Kim (ik ken haar van aan de schoolpoort) en erna gingen we samen naar een café op de markt waar we hadden afgesproken met nog een aantal mama’s van aan de schoolpoort. In totaal waren we met acht. Het was heel fijn en aangezien Kim en ik al wat later waren toegekomen, zijn we samen met nog twee anderen tot laatsten blijven zitten. Om half één ’s nachts reed ik terug naar Hanne thuis. Ze was nog wakker en we kropen samen weer in bed.

Zaterdag vertrokken Hanne en ikzelf dan naar Brugge voor een kort weekendje. Het was ongelooflijk fijn. Ondanks het feit dat ik me niet goed voelde over hoe het met Stan gelopen is donderdag en dat ik mijn jongens 4 dagen en 3 nachten moest missen, heb ik ook genoten van de vrijheid waar ik al zolang nood aan had. Mijn relatie met Hanne wordt danig op de proef gesteld door de sleur van alle dagen waarin zij de zorg van haar twee kinderen deelt met haar ex en waarbij ik zowat alleen sta in de opvoeding van mijn twee kinderen. Daarnaast hebben we allebei uiteraard nog een huishouden. Hanne werkt ook voltijds en ik sinds kort weer 4/5e. Ik vind het niet te onderschatten hoe moeilijk het is om tijd voor elkaar te maken in de drukte van alle dagen. Maar de afgelopen dagen waren een verademing voor onze relatie. Zonder zorgen konden we ons volledig op elkaar richten en elkaar nog beter leren kennen. Zalig!

Vanavond om 18u kwam ik weer thuis in een leeg huis. Om 18.30u bracht Stan de jongens. Dat half uur tussendoor voelde weer even zwaar aan als donderdagavond in Scherpenheuvel. Enerzijds was ik heel blij dat ik eindelijk mijn kinderen weer terug zou zien. Anderzijds maakte ik me zorgen om de gespannen relatie met Stan en voelde ik me erg verward om vanuit een zorgeloos weekendje met Hanne weer naar de dagelijkse harde realiteit te moeten. Die verwarring is er nog steeds. Ik voel even die weerstand tegenover het leven dat ik leef waarin vermoeidheid en drukte weer op de voorgrond treden.

Met Stan is er nog steeds niets uitgepraat.

Officieel gescheiden

Het lijkt alsof ik mezelf moet heruitvinden als de kinderen niet bij mij zijn. Per grote uitzondering zijn ze deze vakantie 4 dagen en 3 nachten bij Stan.

Ik voel me vreselijk slecht. Er spookt vanalles door mijn hoofd. De brief van de rechtbank is vandaag gekomen waarop staat dat ik sinds 12 februari 2018 officieel gescheiden ben.

Ik had ook afgesproken met Stan vanavond. We doen dat ongeveer een keer per maand. Na nauwelijks 10 minuten ben ik vertrokken omwille van de grimmige sfeer tussen ons. Stan probeerde me opnieuw te domineren (hij doet dat uit onmacht), maar ik word daar heel angstig van door alles wat ik vooral het laatste half jaar in mijn huwelijk heb meegemaakt.

En die angst is doorgesijpeld tot in mijn relatie met Hanne. Ze was weer superhumeurig vandaag (zoals ze wel vaker dergelijke buien heeft) en ik kan vandaag niet vechten tegen mijn drang om weg te lopen van dergelijke situaties.

Ik heb Stan zijn buien zo lang moeten verdragen. Hij heeft me gekleineerd en vernederd. En ik sliep nachtenlang op de zetel uit angst.

Soms kan iets heel kleins die angst triggeren. Vandaag zit ik wederom gevangen in angst. Ik word eigenlijk bij Hanne verwacht, maar in plaats daarvan ben ik naar Scherpenheuvel gereden om een kaarsje te branden. Nu, alles is al gesloten daar, maar ben dan op een bankje gaan liggen, huilend en kijkend naar de weinige sterren aan de donkere hemel.

Tot ik me afvroeg wat ik daar zat te doen. Ik heb twee kinderen en kan het me niet veroorloven om een longontsteking op te lopen. Dus ondertussen sta ik op de carpool van Scherpenheuvel in mijn iets warmere auto.

Ik zit in dubio. Enerzijds wil ik gewoon naar huis rijden om in bed te kruipen en morgen een betere dag te beleven. Anderzijds gaat me dat niet in dank worden afgenomen door Hanne. En terecht.

Ze geeft me weinig krediet voor demonen uit mijn verleden. Misschien is dat wel goed voor mij. Zo is het voor mij ook moeilijker om erop terug te vallen. En die neiging is er regelmatig. Langs de andere kant mis ik soms wel een luisterend oor. Hanne valt zeer snel in oplossingen, terwijl ik begrip nodig heb en ze panikeert/dramatiseert enorm. Bijvoorbeeld, maandag stuurde ik in een bericht dat ik wat down was en zij begon direct over een opname??? Dat is zelfs niet meer lichtjes overdreven, maar van een mug een olifant maken. En dan begin ik haar gerust te stellen. Maar zo kan ik mijn verhaal weer niet ongefilterd doen. En daar heb ik wel nood aan.

Ik ga als eerste Stan nu een bericht sturen om het gevoel van daarstraks te verwoorden aan hem. Hopelijk geraken we dan weer ‘on speaking terms’.

Nog even vermelden: Stan zei ook dat hij iemand anders heeft leren kennen en toen ik daarnet het stadhuis van Scherpenheuvel passeerde, zag ik weer hoe we daar buitenkwamen toen we net getrouwd waren. Mijn huwelijk is voorbij, helemaal definitief nu. En dat doet toch wel pijn.

Learning to fly

Januari is weeral over de helft. Hoe is 2018 gestart?

Ik durf het bijna niet zeggen, maar Hanne en ik zijn opnieuw samen. Begin januari nam ze weer contact op. Ze miste me. Ik had dat niet meer verwacht. Een week later spraken we af en praatten we urenlang. Op een goede manier. Over waarom het steeds weer misloopt tussen ons. 

Ik besef dat mijn aandeel ook zeer groot is. Maandag had ik het hier nog met Kirsten (therapeut) over. Ze zei dat ik een kindertijd en jeugd heb gehad waar ik alleen op mezelf kon vertrouwen. Ik heb controle nodig. Met Stan had ik iemand gevonden die me blindelings volgde en door zijn eigen jeugd iemand nodig had die zelf alle controle op zich nam. Ik doe al gans mijn leven alles alleen. In mijn huwelijk had ik ook voordurend het gevoel dat ik maar beter alles alleen deed. Dit maakte mijn scheiding ook ‘makkelijker’. Ik ben enorm zelfstandig en onafhankelijk. 

Wat betreft Hanne vind ik het heel moeilijk als de sfeer tussen ons even minder goed is. Ik ga daar letterlijk en figuurlijk van lopen. Kirsten benoemt het als volgt: over Hannes humeur heb ik geen controle, dus ga ik lopen. Het is veiliger voor mij om in mijn eigen cocon te zitten met mijn kinderen. Alleen. 

Als Stan humeurig was, dan ging ik de discussie aan en uiteindelijk gaf hij me gelijk. Ik had altijd het laatste woord. Al besef ik dat nu pas. De laatste jaren begon Stan voor zichzelf op te komen. Op zijn werk, tegenover vrienden, zijn ouders, mij… Als je al jaren in vastgeroeste patronen zit, dan is het heel moeilijk voor hem om daar tegen in te gaan. Hij werd ook om die redenen agressiever. Vanuit zijn levenslange onderdanige rol wilde hij domineren. Wat uiteraard niet werkte. Stan zit nog steeds enorm diep. Hij heeft altijd gevolgd, zijn leven lang. Eerst zijn ouders, daarna mij. En nu staat hij er alleen voor (al woont hij weer bij zijn ouders voor alle praktische zaken, hij kan niet voor zichzelf zorgen). Redenen genoeg voor een identiteitscrisis. Hij spreekt over PTSS. Post traumatisch stress syndroom. Trauma’s die hij reeds opliep in zijn jeugd en al die tijd onverwerkt bleven. 

Hij is zeer schuldbewust. Neemt het zichzelf kwalijk dat hij me kwijt is geraakt, zo zegt hij. Hij ziet nu pas wat er zich afspeelde in ons huwelijk. Wat zijn fouten waren. Hij was er de laatste 4 jaren niet meer voor mij omdat hij zo fel bezig was met zichzelf. Hij was agressief, werd psychotisch. Dat klopt, maar achteraf gezien was het voor hem de enige manier om een vastgeroest patroon te doorbreken. We zijn elkaar dan wel kwijt, maar het is voor hem ook wel de manier om zichzelf voor het eerst in zijn leven te leren kennen. En ik heb best bewondering voor de manier waarop hij dat doet momenteel. 

Ikzelf ben, een jaar nadat we apart gingen wonen, ook begonnen met het verwerken van mijn huwelijk. De eerste maanden heerste vooral opluchting omdat ik weer alleen was en mijn kinderen terug een veilige en stabiele omgeving kon bieden. Ondertussen zie ik hoe mijn huwelijk in elkaar zat en dat maakt me zeer emotioneel. Ik probeer het een plaats te geven wie ik toen was. Zeker de eerste 10 van de 14 jaar die we samen waren. Ik was een vrouw gehard door haar jeugd die geen verbinding kon maken met haar partner. Je kwetsbaar opstellen, was gevaarlijk. Ik wás kwetsbaar. Enorm zelfs. Maar ik kon en mocht het van mezelf niet tonen, want dan kon er misbruik van gemaakt worden. Ik beheerste bovendien de kunst van de manipulatie, wat ik vreselijk vind om toe te geven. 

Ik ben gans mijn huwelijk in therapie geweest. Ik kwam bij Kirsten terecht rond mijn 22 jaar. Momenteel zie ik haar nog steeds en ik ben 35. Ze zegt me regelmatig hoe hard ik veranderd ben, hoe erg ik gevochten heb. Het maakt me zo trots als zij dat zegt. Ik denk niet dat er iemand is die mijn kwetsbaarheden en manier van denken en handelen zo goed kent. Met uitzondering van beste vriendin Ina. 

Ik wil vechten voor mijn relatie met Hanne, want zoals Kirsten ook zei, kan ik dezelfde problemen ook weer tegenkomen in een volgende relatie, net als Hanne trouwens, die uiteraard ook haar aandeel heeft. Hanne is het daarmee eens. Dan kunnen we er maar beter nu aan werken. Aan Hanne kan ik me bovendien erg meten. Ze heeft eveneens een zeer sterk karakter. Géén tweede Stan waar ik kan ‘overwalsen’ om het onrespectvol uit te drukken. Hanne confronteert me met mijn eigen beperkingen. Confronteert me met mezelf op een zeer heftige manier. 

Ik bekijk het van dag tot dag. We doen allebei ontzettend ons best momenteel. Ik ben bang voor het moment dat het opnieuw gaat botsen tussen ons (wat ongetwijfeld zal gebeuren), maar zoals Kirsten me ook aanraadde, wil ik proberen te vertrouwen op mezelf om de situatie het hoofd te bieden en niet teveel in oude reactiepatronen te schieten. 

I’m learning to fly (zo zei Tom Petty).

Crash

En toen stond plots alles op zijn kop. 

Gisteren ben ik gaan tekenen voor de scheiding. Nadien heb ik een klop gekregen die ik in de verste verte niet heb zien aankomen. Ik voel twijfel, paniek, angst… Hanne was er wederom niet voor mij (zoals na de zelfmoordpoging van Stan). Ze voelde zich zelf slecht (hormonaal) en kon er dus niet voor mij zijn, zo zei ze het zelf. Dat was de druppel. Ik heb er vanmorgen een eind aan gemaakt. Alles op een hoop dus. 

Ik kan niet beschrijven hoe slecht ik me voel, hoe erg ik me in de steek gelaten voel door Hanne. Mijn zelfvertrouwen ligt aan diggelen. Misschien was een punt zetten achter onze relatie niet mijn beste zet, al voel ik me zo kwaad en triest dat het me momenteel nog niet veel kan schelen dat ik vrij impulsief gehandeld heb. Ik had het gevoel dat ik geen andere optie had. Ik drong niet tot haar door. Ze draaide alles weer naar zichzelf toe, is altijd slachtoffer. Ik verlang zo erg naar een relatie met toewijding, voor elkaar zorgen, emoties delen. Ik voel al gans onze 7 – maanden durende relatie dat ik moet vechten om mijn vele emoties te mogen laten bestaan. Het enige waar ik nood aan had gisteren was een berichtje waarin ze zei dat ze er voor me is. Dat heb ik letterlijk zo gezegd. Ik heb het zelfs tegen haar gezegd omdat ze zich niet goed voelde. Maar ik kreeg geen respons. Ze zit in haar eigen wereldje. Ik vind haar enorm egoïstisch. En dat is ze elke maand gedurende een kleine week. Maar ze wil er niets aan veranderen (hormonaal). Ik kan haar niet graag zien als ze in dat hormonaal onverschillig en egoïstisch wezen verandert. Ze wil geen pil slikken om alles wat meer in evenwicht te brengen. Maar ik wil zo niet leven. Het gaat hier om een vierde van onze tijd tesamen. Misschien is het gewoon goed zoals het nu gelopen is. Al onze ruzies gingen steeds daarover. Nu kan ik eindelijk wat meer tot rust komen. Weg opgejaagd gevoel, weg die intense haat als ze weer het bloed van onder mijn nagels weghaalt… Maar ik ben niet graag alleen. In feite sta ik er sowieso altijd alleen voor, maar het is fijn om gedurende de dag iemand te hebben om berichtjes mee te wisselen. Zo voelde ik me in ieder geval niet alleen. 

Daarstraks zat ik alweer onmiddellijk op de datingsite voor vrouwen. Maar eigenlijk moet ik gewoon even alleen durven zijn, tijd nemen om op mijn plooi te komen, om het einde van mijn huwelijk te verwerken. 

Gelukkig heb ik mijn kinderen nog. Ze zijn het zonnetje in mijn leven. Ik doe wat ik doe voor hen. Zij zijn de reden waarom ik doorga. En momenteel ook slechts de enige reden. 

Woelige wateren

Even een update.

Ik heb Catharina nog steeds niets gestuurd. Ik ging er te fel in op. Dat deed ik in het verleden ook en is verre van gezond voor mij. Ik heb er dus bewust voor gekozen om het hele gebeuren even te laten zakken en pas iets te sturen als ik me stabiel genoeg voel en als ik goed weet met welke redenen ik het doe. Zij heeft een vriendin en ik heb een vriendin. Moeilijkheden daarrond zijn dus absoluut te vermijden. 

Verder staat alles een beetje onder hoogspanning met Stan. Maandag is -eindelijk – de ondertekening van de akte van echtscheiding in onderlinge toestemming en ik ben er nog steeds niet van overtuigd dat er niets meer gaat tussenkomen. Vorige week woensdag is de politie nog moeten komen bemiddelen bij de laatste verdeling van goederen in mijn (vroeger: ons) huis.  

Het doet me wel iets hoor. 14 jaar waarvan 10 jaar getrouwd wordt van de kaart geveegd met een simpele handtekening. Ik heb voor alle zekerheid maandag gans de dag verlof genomen. Ik weet niet hoe ik me achteraf ga voelen. 

We hebben het goed gehad samen, tot aan zijn eerste burn-out, zo’n 4 jaar geleden. Maar Stan kan nog steeds niet op eigen benen staan. Sinds deze week is hij niet meer in opname (sinds augustus), maar gaat in dagtherapie. Hij blijft bij zijn ouders wonen, wat ook een vrij giftige omgeving is voor hemzelf en de kinderen, zoals hij zelf ook zegt. Vandaag stelde Stan zelf voor om de huidige regeling rond de kinderen nog aan te houden voor enige tijd. De jongens zijn sinds kort 1 nacht per week bij hun papa. De ene week van vrijdagavond tot zaterdagavond. De andere week van zaterdagmorgen tot zondagavond. Aangezien ik elke zaterdag werk, heb ik slechts 1 dag (zondag) elke 14 dagen voor mezelf. Dit is soms wel zwaar. Al prijs ik me ook heel gelukkig dat ik mijn kinderen zoveel bij me heb. 

In de EOT staat dat we voor co-ouderschap kiezen. In praktijk is dit dus niet het geval. Maar ik ben blij dat Stan na al die jaren eindelijk zichzelf voorop stelt ipv die 50% tijd met de jongens te benutten owv zijn eergevoel. Toen we nog samen waren, zorgde ik ook voornamelijk alleen voor hen. Hij ging constant werken tot hij opgebrand maanden/jaren noodgedwongen thuis zat en ook nergens energie voor had. 

Soms heb ik het gevoel alsof ik altijd heb geweten dat ik er ooit alleen voor zou staan. Tijdens ons huwelijk had ik altijd graag de touwtjes stevig in handen, voor-in-het-geval-dat. Mijn jeugd heeft me die houding eigenlijk ook aangeleerd. Ik kon alleen op mezelf terugvallen, niet op mijn ouders. Tot op de dag van vandaag vraag ik niet graag hulp en doe ik graag alles alleen. Afhankelijk zijn van anderen geeft me een ongemakkelijk gevoel. Ik wantrouw anderen makkelijk. Al probeer ik er aan te werken en is het al veel verbeterd tov enkele jaren geleden. 

Als tegenreactie hierop stelde ik me overdreven afhankelijk en aanhankelijk op naar bepaalde onbereikbare vrouwen. Maar ook daar ben ik me van bewust geworden. Vandaar ook dat ik het onderwerp ‘Catharina’ bewust even laat zakken. Ik wil niet opnieuw in ongezonde patronen vallen van weleer. 

Stan zei me daarstraks nog dat mensen in zijn omgeving bang zijn dat ik de kinderen van hem ga afnemen omdat hij zo open is tegen mij over zijn mentale gezondheid. Ik vroeg of hij daar ook bang voor was. Zijn antwoord was: nee, niet meer. Ik heb weinig tot geen vooroordelen over mensen in een psychiatrische instelling. Ik heb het zelf jarenlang ontzettend zwaar gehad. Ik heb zowat tot mijn 30 jaar alle dagen met doodgaan in mijn hoofd gezeten, enkel om de dag te kunnen doorkomen. Ik word nog elke dag beter en sterker. Ik ben nog steeds in therapie bij Kirsten, waar ik nu al 13 jaar ga. Afgelopen week zei ze me nog dat ze zo fier is op wat ik allemaal al bereikt heb. Als zij dat zegt, dan betekent dat enorm veel voor me! 

Maar ik heb dus weinig tot geen vooroordelen. Dit is ook wel dankzij Jenna, mijn vriendin die euthanasie kreeg op basis van ondraaglijk psychisch lijden. Ik heb haar jarenlang bezocht in verschillende instellingen die ik niet meer op één hand kan tellen. De psyche is zo’n complexe materie. Ik ben Jenna gevolgd tot aan haar sterfbed. Ik heb haar zien sterven. Tot op vandaag is dat het meest ingrijpende wat ik ooit gezien heb: van een goedlachse, fysisch gezonde meid naar iemand die in nauwelijks 5 minuten tijd gestorven is nadat ze dat gifdrankje gedronken had. 

Ik ben niet bang voor de psychiatrie. Het is zo jammer dat er een stigma op kleeft. Ik vertrouw Stan nog steeds met de kinderen. Hij heeft het beste met hen voor. Hij zal misschien over zijn grenzen gaan, maar de kinderen zullen er die ene dag per week niet al teveel van merken. Structuur in hun eten etc krijgen ze mee van hun grootouders. Stan kan zich focussen op de kinderen zonder alle andere huishoudelijke beslommeringen erbij te moeten nemen. Dat stelt me wel gerust. En ik ben ook blij dat hij beseft dat 50/50 nog teveel is voor hem momenteel. Zo zal ik er gaandeweg hopelijk ook weer op kunnen vertrouwen dat hij alle beslissingen weloverwogen neemt met het welzijn van hemzelf en de kinderen in zijn achterhoofd. 

2017: het bewogen jaar van mijn echtscheiding en mijn coming-out. 

Ik hoop dat ik in 2018 in rustiger vaarwater terecht kom.

#metoo?

Ik ben eigenlijk ongelooflijk blij met de #metoo awareness. Zeker het afgelopen jaar ben ik enorm gevoelig voor seksueel getinte opmerkingen van anderen. Meestal treft het niet (meer) mezelf, maar wel anderen. Ik herinner me de infosessie van een maand geleden voor alle chefs binnen het bedrijf (zo’n 200 man). Op een gegeven moment was de spreker vooraan seksuele toespelingen aan het maken over één van zijn directe vrouwelijke collega’s (die ook aanwezig was). Er werd alom gelachen in de zaal (het overgrote deel aan chefs zijn mannen). Ik voelde alleen maar afkeer. 

Vroeger was ik slank en gewild. Ik werkte (nog meer dan nu) in een mannenwereld. Ik was begin 20 en werkte tussen 20 mannen. Seksuele toespelingen waren dagelijkse kost. Maar ik vond het vooral een compliment toen. Geen probleem mee dus. Ondertussen ben ik 35, mama, lesbisch en niet meer slank. Blijkbaar is dat niet zo aantrekkelijk meer. Maar daar heb ik ook vrede mee. Daar ben ik zelfs blij mee.

Afgelopen jaar is mijn integriteit, mijn vrouw-zijn erg aangetast door Stan. Ik vraag me alleen af of hij er iets aan kon doen. In welke mate was hij verantwoordelijk als hij middenin een psychose zat? Ik vertelde er hier en hier al iets over.

Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot vrouwen. Ik heb alleen nooit zo’n afkeer van mannen gehad als nu. Nee, dat klopt niet. De eerste helft van mijn 20er jaren was die afkeer er ook, al heb ik niet het gevoel dat er toen zaken gebeurden die ik zelf ook niet wou. Ik moet wel toegeven dat ik weinig tot geen zelfrespect had toen. Opmerkingen van mannen gaven me net het gevoel dat ik toch iets waard was.

Wat er allemaal gebeurde met Stan sinds eind augustus 2016 heeft sporen nagelaten. Ik vertrouwde hem. Hij was mijn man. Maar hij was ook ziek. Heel dubbel. Het is ontzettend beangstigend om je man met wie je toen al bijna 14 jaar samen was, zo te zien veranderen. Hij was zichzelf niet meer en ik vraag me ook vandaag nog steeds af of hij nog ooit de oude zal worden. Ik denk het niet. Al hoop ik voor hemzelf en voor de jongens van wel uiteraard. 

De periode tussen augustus 2016 en januari 2017 was afschuwelijk. Mijn lichaam zat dag en nacht in alarmfase. Ik was steeds op mijn hoede. De avond waar er bij Stan in zijn hoofd kortsluiting ontstond, kan ik moeilijk verwoorden. Plots was ik ook niemand meer. In enkele minuten tijd veranderde de angst me in een onderdanige, slaafse vrouw, ook op seksueel vlak. Vluchten was zelfs geen optie. Niet alleen omdat de kinderen boven in hun bed lagen, maar ook omdat hij me in zijn greep hield, mentaal. 

En toen hij uren later op spoed belandde en hij door de medicatie 48u zou slapen, was ik vol hoop dat eens hij wakker zou worden, alles weer normaal zou zijn. Dat was niet zo. Zijn psychose heeft geduurd tot april 2017 en werd toen gevolgd door een volgende psychose.

Ina is tijdens haar huwelijk verkracht door haar eigen man (haar ex nu). Een andere vriendin, Eefje, die ik ken sinds mijn 12 jaar, is op haar 18e verkracht door 2 mannen. Ze was nog maagd. 

Iedereen die de #metoo hype overdreven vindt, heeft nooit iets dergelijks meegemaakt. Het gebeurt vaak. Te vaak. 

Dromen

Korte update:

Stan is nog steeds in opname, maar gaat in het weekend een nachtje naar huis (bij zijn ouders). De kinderen blijven daar dan om het andere weekend ook slapen.

Met Hanne gaat het alweer een tijdje heel goed, al heb ik zelf momenteel weer een dipje en dan merk ik weer hoe ik mezelf probeer groot te houden omdat ik het gevoel heb dat er niet voldoende begrip is (naar mijn normen) voor mijn situatie. 

Ik ben vooral moe. Veel hoofdpijn en misselijk door oververmoeidheid. 

Het is soms zwaar om overal alleen voor te staan. En toch mis ik mijn kinderen heel erg als ze eens een nachtje bij Stan zijn. Mama zijn is mijn grootste roeping. Als mijn jongens maar gelukkig zijn. 

Van tijd tot tijd zit ik erdoorheen. Maar ook nu kom ik wel weer recht. Ik heb gewoon rust nodig. En een goeie babbel. Morgen kan ik eindelijk weer naar Kirsten, mijn therapeut.

Vannacht droomde ik weer intens. Niet over Lize deze keer, maar het kwam wel wat op hetzelfde neer. 

Evelien is iemand waarbij ik in de lagere school in de klas zat. Eigenlijk heb ik nooit echt een band met haar gehad. Niet negatief, niet positief. We gingen niet veel om met elkaar. Vannacht droomde ik van haar als mijn ideale vrouw: tenger, kwetsbaar, met een grote innerlijke kracht, stil, maar positief en warm. Ik vertelde Hanne dat ik gevoelens had gekregen voor Evelien. Ik moest kiezen: Evelien of Hanne. Ik was in dubio. Hanne was zekerheid. Ik wou niet nogmaals van nul aan een relatie beginnen. Evelien was een stap in het onbekende. Voor hetzelfde geld werd het niets tussen ons. Ik wou ook niet alleen vallen. 

Uiteindelijk volgde ik mijn hart en koos voor Evelien. Zelfs nu nog weet ik dat ik in mijn droom de juiste beslissing nam. 

Hanne is alles wat mijn zogenaamde ‘droomvrouw’ niet is: ze is dominant, extravert, heeft weinig innerlijke sterkte en staat zeker niet positief in het leven. Ook niet negatief, maar ze heeft toch een grote mate van ontevredenheid over zich zoals ze zich kan ergeren aan slechte chauffeurs, om maar iets te noemen. Ze maakt zich druk over (in mijn ogen) onbelangrijke zaken. Daartegenover staat wel dat ze een enorme loyaliteit heeft naar mij toe en ik overtuigd ben dat ze enorm trouw is aan mij (vind ik heel belangrijk) en eerlijk is (al is het niet altijd op een constructieve manier). Ze heeft gevoel voor humor, net als ik en we hebben het gewoon ook vaak erg fijn samen. 

Ik stel me al 5 maanden (zolang zijn we samen) de vraag of dat voldoende is. Ik heb ergens wel nood aan iemand die mijn diepe emoties ook kan begrijpen, iemand waarmee ik op een goede manier kan communiceren, iemand die mijn emoties ook goed weet te relativeren en er dusdanig niet van gaat lopen. 

Donkere gedachten nemen hier weer de overhand, dus ik ga slapen nu. 

Slaapzacht wereld. 

je Lisse